Federico García Lorca "Lament"

Za­mkną­łem drzwi od bal­ko­nu,
po­nie­waż nie chcia­łem słu­chać pła­czu,
ale za sza­ry­mi ścia­na­mi
nic nie było sły­chać prócz pła­czu.

Bar­dzo mało jest śpie­wa­ją­cych anio­łów,
bar­dzo mało jest szcze­ka­ją­cych psów,
ty­sią­ce skrzy­piec mie­ści się w jed­nej dło­ni.
Ale płacz jest ol­brzy­mim anio­łem,
płacz jest ol­brzy­mi­mi skrzyp­ca­mi,
łzy ta­mu­ją głos wia­tru
i nic już nie sły­chać prócz pła­czu.